Ըստ Փաշինյան Նիկոլի, «մենք Ղարաբաղյան շարժումը չպետք է շարունակենք»:

Սովետում մարդիկ վարկեր չունեին, պարտքեր չունեին, մեկը մյուսին պարտք չէր, գցել-խաբել չէր լինում։ Դժգոհ էին։ Համարյա բոլորը բանկում հետ գցած փող ունեին։ Դժգոհ էին։ Պետական պարտքի մասին նույնիսկ մտածելու թեմա չկար։ Չուզեցինք, մերժեցինք կոմունիզմ կոչվածը, կապիտալիզմ ուզեցինք։

Իմ դիտարկումներում բազմիցս անդրադարձել եմ այն մտքին, որ Նիկոլն իր քայլերով ու անտրամաբանական գործողություններով ոչնչով չի տարբերվում Հերոստրատից։ Ինչպես բոլոր ժամանակների հայտնի հակահերոսը, նա էլ ամեն ինչ անում է, որպեսզի ապագայում պատմության մեջ հիշեն իրեն։ Նիկոլը մերօրյա Հերոստրատն է, և սերունդները հիշելու են նրան ու նրա կողմից իրականացված հակազգային ու հակապետական բոլոր գործողությունները, ինչպես ինքն է հաճախ սիրում ասել՝ «հատիկ առ հատիկ»։

Մեր ազգի ներքին թիվ 1 թշնամին ներկայումս առավել խորացված պառակտվածությունն է, ինչը սնուցվում է ոչ միայն դրսից, այլև ներսից։

Մելիքբեկյան Արմենն ընդամենը մի մասնիկ է։ Մասնիկ, մի համակարգի, որը պարտությունը դարձրել է կենսակերպ, բոլոր ոլորտներում, ռազմի դաշտից, սկսած դիվանագիտությունով և ֆուտբոլային խաղերով վերջացրած։

Ֆուտբոլային խուլիգանությունը, այս կամ այն չափով, բնորոշ է աշխարհի բոլոր քաղաքակիրթ երկրներին, և Վրաստանը բացառություն չէ: Ուստի հեռու գնացող և ազգամիջյան հարաբերությունները անհարկի վատթարացնող գնահատականներ շռայլելուց առաջ, նախ՝ արժե մտածել, որ այդպիսի իրավիճակները նաև արհեստականորեն են թեժացվում...

Թուրքիայի խոշոր քաղաքներում ցույցեր են ընթանում: Ասում են` Ստամբուլը գրեթե «պարալիզացված է»: Պատճառը` Ստամբուլի քաղաքապետ Էքրեմ Իմամօղլուի կալանավորումն է: Վերջինս Թուրքիայի ընդդիմադիր կուսակցություններից մեկի` «Ժողովրդահանրապետական»կուսակցության ղեկավարն է:

Այս օրերին հանրային տիրույթում բուռն քննարկվում է մի «փաստաթուղթ», որը ոչ ոք չի տեսել և չի կարդացել. մեր ունեցած տեղեկությունները հիմնված են բացառապես Նիկոլի որոշակի պոռթկումների վրա։ Չի բացառվում, որ այդ փաստաթուղթը նույնիսկ հայկական կողմը լիարժեք չի տեսել կամ չի կարդացել։

Վերնիսաժում երկու նիկոլական կային։ Անհնարին էր նրանց հետ նիկոլի հասցեին արտահայտվել։ Փոր կթափեին։ Թվում էր, թե անբուժելի հիվանդ են։

Առաջին համաշխարհային պատերազմի ավարտից հետո հաղթանակած արևմտյան տերությունները պարտված երկրների հետ կնքեցին մի շարք պայմանագրեր, որոնցից յուրաքանչյուրը բավականին կոշտ պայմաններով: